به مناسبت بزرگداشت روز ملی اهدای عضو، اسنپ در پویش «ایران، دیار نَفَس» مشارکت می‌کند. این پویش با هدف آگاهی‌بخشی و اطلاع‌رسانی در مورد اهمیت اهدای عضو برای نجات جان انسان‌ها برگزار می‌شود و اسنپ نیز با بهره‌گرفتن از کانال‌های ارتباطی خود تلاش می‌کند در مسیر فرهنگ‌سازی همراه این طرح باشد.
این پویش از تاریخ ۲۵ تا ۳۱ اردیبهشت با همکاری انجمن اهدای عضو ایرانیان، صداوسیما، معاونت مطبوعات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان‌های مرتبط در تهران و کلان‌شهرهای ایران برگزار می‌شود.
«یکی بود، هنوزم هست» کلیدی‌ترین شعار پویش «ایران، دیار نَفَس» است و در راستای نهادینه‌سازی هرچه بیشتر فرهنگ اهدای عضو در جامعه برگزار می‌شود. این پویش اهدافی همچون یادبود جان‌‌بخشان اهدا‌کننده‌ی عضو، تقدیر از نوع‌دوستی و بخشندگی خانواده‌های آن‌ها، ارتقای آگاهی جامعه در مورد چرخه‌ی اهدای عضو در ایران و غیرقابل بازگشت بودن پدیده‌ی مرگ مغزی، قدردانی از تیم‌های تخصصی اهدا و پیوند اعضا و همچنین سفیران و نام‌آوران و حامیان همیشگی این فرآیند انسان‌دوستانه را پی می‌گیرد.
مرگ مغزی چیست؟
مرگ مغزی نوعی آسیب بدون‌‌بازگشت سلولی است که به دنبال عوامل متعددی ممکن است رخ دهد؛ مانند: ضربه‌ی شدید به سر، تصادفات رانندگی، سقوط از ارتفاع، ضربه ی حین نزاع، غرق‌شدگی، مسمومیت‌ها، عارضه‌های عروقی مغز، سکته‌ی مغزی خونریزی دهنده، لخته‌‌ی عروقی مغز، پارگی آنوریسم، تومورهای مغزی، عفونت‌های مغزی، خونریزی‌های داخلی مغز، ایست قلبی- تنَفَسی و یا هر عاملی که اکسیژن‌رسانی و گردش خون در مغز را متوقف کند، منجر به تخریب همه‌ی سلول‌های مغز و ساقه‌‌ی مغز به‌طور کامل می‌شود.
فردی که دچار مرگ مغزی شده، مانند کسی است که در خوابی عمیقی فرو رفته است. ریه‌هایش به کمک دستگاه تنَفَس مصنوعی (ونتیلاتور) از هوا پر می‌شوند، قلبش با اکسیژن‌رسانی می‌تپد و حتی پوست او گرم و به رنگ صورتی است. پس از وقوع مرگ مغزی، در انسان هیچ‌گونه احساس درد و اندوهی وجود نخواهد داشت.
تفاوت مرگ مغزی و کما
در کما اکثر سلول‌های مغزی از نظر ساختاری سالم هستند و مشکل در اختلال عملکرد سلول‌هاست. بیماری که در کماست احتمال بازگشت به زندگی را دارد. بیمار مرگ مغزی و بیمار مبتلا به کما از نظر ظاهری کاملاً شبیه به یکدیگر هستند و افتراق بین آن‌ها توسط افراد غیر متخصص غیر ممکن است.
شاخص اهدای عضو براساس PMP یا «تعداد اهدای عضو در سال در هر یک میلیون نفر» ارائه می‌شود که طی ۲۲ سال گذشته در ایران، از ۰/۲ به عدد ۱۴ رسیده است و پیشرفت قابل توجه‌ای محسوب می‌شود. هرچند که با شاخص اهدای عضو قابل قبول که معادل ۳۰.۸ و شاخص اهدای عضو ایده‌آل معادل ۴۸.۷ همچنان فاصله دارد.
برای نجات زندگی لحظه‌ها مهم هستند و هر فرد مرگ مغزی می‌تواند جان ۸ نفر را نجات دهد.
دیدگاهتان را بنویسید